Zacznijmy od tego czym jest szkliwo ceramiczne? Poniżej najbardziej „oklepana” formułka:
Szkliwo ceramiczne – nazwa używana w odniesieniu do polewy nakładanej na wyroby ceramiczne przez zanurzenie, natrysk, polanie lub nakładanie pędzlem. Po wypaleniu jej w temperaturze powyżej 900°C, składniki topią się „oblewając” wyrób ceramiczny. Polewa zastyga w postaci cienkiej powłoki.
Wypał szkliwa odbywa się zazwyczaj w jak najszybszym czasie, no chyba że gatunek szkliwa na to nie pozwala. Znaczy to, że podczas szkliwienia można nawet spróbować podnosić temperaturę w maksymalnie krótkim odstępie czasowym – włączając piec na tzw. pełną moc. Jeśli szkliwo będzie przetopione bądź spękane to należy zwolnić wypał na około 200-260’C na godzinę.
W zależności od temperatury topnienia, szkliwa dzieli się na:
1. Niskotopliwe – temperatura topnienia do 1100°C
2. Wysokotopliwe – temperatura topnienia od 1100°C do 1400°C.
W związku z tym, że niektóre szkliwa zawierają tlenki metali i niemetali (i mogą zawierać związki takich pierwiastków jak ołów, bor, cyna, wapń, żelazo, aluminium) podczas trwania wypału opary mogą wydawać nieprzyjemną, a nawet szkodliwą dla zdrowia woń. Należy zadbać wtedy o jak najlepsze wentylowanie pomieszczenia, w którym znajduje się piec.
Powłoka szkliwa, w zależności od składu, nadaje przedmiotom barwę, połysk (w przypadku szkliwa lśniącego), spotykane są powłoki matowe lub półprzeźroczyste-transparentne. Nadają one przedmiotom takie cechy jak: odporność na przenikanie wody, działanie kwasów, zasad itp.
Cały proces technologiczny przygotowania szkliwa jest bardzo ważny i musi być dokładnie sporządzony względem wagi i ilości szkliwa do nośnika (wody). Do tego celu potrzebujemy dokładnych miar lub zwykłej wagi kuchennej, która idealnie pomoże nam odmierzyć ilość proszku. Obecnie na rynku są również dostępne szkliwa płynne gotowe do użycia, które nie wymagają specjalnego przyrządzania. Wystarczy, że przed użyciem wstrząśniemy kilkakrotne pojemnik i już możemy nakładać je na biskwit. Taka opcja jest najprostsza i pozwala ona oszczędzić przede wszystkim nasz czas. Jeśli mamy do czynienia ze szkliwem proszkowym – suchym, dobrze jest przetrzeć je przez sito (cykliną plastikową lub gumową). W ten sposób rozbijemy większe grudki. W wodzie możemy wymieszać ręką lub mieszadłem i ponownie musimy przepuścić je przez sito tym razem pomagając sobie pędzlem.Gęstość sita zależy od metody jaką wybieramy do szkliwienia i rezultatów jakie chcemy uzyskać. W przemyśle stosuje się nawet o 10 000 oczek/cm, nam wystarczy 400 oczek/cm.
Jeśli do szkliwienia metodą natryskową chcemy użyć pistoletu, w tym celu musimy używać szkliwa bardzo drobnego i dobrze przygotowanego. Zawiesinę do gęstości śmietanki, ciasta naleśnikowego i sprawdzamy jej użyteczność przez zanurzenie kawałka biskwitu lub przedmiotu przeznaczonego do szkliwienia. Musimy pamiętać, że szkliwo zmienia się podczas pracy. Przy szkliwieniu korzystamy z efektu nasiąkliwości czerepu, biskwit ciągnie wodę zostawiając drobiny szkliwa na swojej powierzchni. Konsekwencją tego jest to, że wody ubywa trochę więcej niż szkliwa dlatego zawiesinę trzeba korygować dolewając wody. Dobrze jest trzymać się zasady, ze przy szkliwieniu szkliwo ma spływać w przeciwnym kierunku niż jak przy wypale. Szkliwimy do góry dnem. Ważne jest również to by posługiwać się różnego rodzaju szczypcami, tak by nie zanurzać reki, poprawi to jakość gotowego wyrobu.